Imaxe de Roland Mey en Pixabay.com
Empezando a primavera todo son celebracións. Non sei se hai moitos motivos de festa , habida conta da situación que nos rodea. O que sei é que non quero deixar de celebrar a beleza e a esperanza que contén a poesía, non quero pechar os ollos á realidade da diferenza, nin esquecer que precisamos a conexión coa natureza para poder sobrevivir. Isto todo é parte do día de hoxe e non quero deixalo de lado porque o mundo estea alborotado, máis ben, quen vive nel.
Déixovos o enlace das celebracións de hoxe, aquí.
É unha inmensa ledicia para min poder presentarvos, no Día Mundial da Poesía, esta montaxe que realizamos o alumnado de Infantil B e 3º de Primaria. Nel queremos festexar o verso máis enxebre (que se podía facer na época) e máis noso, da man de Rosalía de Castro. Non, non nos esquecemos dela. A profe Vane e mais eu témola sempre moi presente. E para que conste, aí vai a nosa homenaxe.
¡Felicitaciones Anabel!Es una belleza el vídeo que han editado.
ResponderEliminarUna caricia al alma en estos tiempos tan convulsionados.
Un abrazo grande
Muchísimas gracias, Sandra.Eres muy amable con tus comentarios.
EliminarUn abrazo de corazón.
Cierto, la primavera trae flores y celebraciones que llevamos una temporada un poco tristona. No soy muy de poesía, la verdad, pero este montaje... un abrazo
ResponderEliminarUn poquito de alegría siempre viene bien.
EliminarBesos y flores, Blanca.
Máis bonito imposible. Xa vexo que non paradas. Menudo montaxe. Un sobresaliente.
ResponderEliminarMoitas grazas, Raquel. Facemos o que podemos sempre contando contando con vós.
EliminarUn saúdo.